Ik had een oudere dame leren kennen op een avond voor alleenstaande buurtbewoners. Een gezamenlijke maaltijd met gelegenheid voor een goed gesprek. U kent dat wel, zo'n goedbedoeld gebeuren waar je je bijna zielig van gaat voelen als je op een eerlijk moment beseft dat je eigenlijk toch wel tot de doelgroep behoort. Maar ik heb er geen spijt van gehad. *** Zij droeg een verhaal voor van haar eigen hand. Ik maakte haar mijn compliment want het was uitstekend geschreven. Ze had het talent om 'het moment' te vangen. Toen ik zei dat ik zelf ook schreef (al durfde ik niet te verwijzen naar mijn bijdragen op een zekere erotische site), nodigde ze mij uit op haar flatje. En daar zat ik dan tegenover haar, op een zwoele maandagavond, om te bomen over originele schrijvers en de betere literatuur - onze eigen produkten niet op de laatste plaats, ahum. *** De balkondeur stond open en een zoel windje bracht ons aangename verkoeling. Het was geen weer om veel aan te hebben. Blote voeten had zij en een halflange jurk, en wat ik helemaal niet verwacht had van haar: gelakte teennagels. En voeten die dansten, zonder ophouden. Fascinerend. Ik verzin het niet. Een uur lang heb ik mijn best zitten doen om er niet te vaak naar te kijken, maar toen was het haar toch ook opgevallen. Ze glimlachte en vroeg: "Wat vindt u ervan?" *** Ik weet niet wat het was, iets in haar stem, een ondertoon die ook in haar verhalen zat. Iets wat mij vertrouwen gaf. "U hebt aanbiddelijke voeten," zei ik eerlijk. "Mag ik?" Ik keek haar vragend aan en zij keek geamuseerd terug. Ik nam de hiel van haar linkervoet in mijn hand. Toen ik haar voet langzaam draaide zag ik dat de lak hier en daar begon te bladderen. "Het wordt weer tijd voor de manicure," zuchtte ze. Ik zei: "Als u wilt kan ik het bijwerken." "Kunt u dat dan?" vroeg zij verbaasd. Ik vertelde haar dat ik het vroeger vaak genoeg voor mijn vrouw had gedaan. Zij wees mij het kastje met de benodigdheden, en nadat ik de spullen had klaargezet maakte ik haar nagels in orde. Ik was het nog niet verleerd. *** Toen ik opkeek uit mijn concentratie vroeg zij ernstig: "Hebt u nu een stijve?" Ik kon niet nalaten te glimlachen. "Waarom denkt u dat?" "Dat had mijn man vroeger ook," zei ze. "Hebt u een stijve?" Ze wilde het kennelijk erg graag weten. Omdat ik haar recht-door-zee vond antwoordde ik: "Ja. En daar had uw man gelijk in." Zij leunde een beetje achterover en sloot half haar ogen, zoals vrouwen dat kunnen wanneer ze een compliment op waarde schatten en daar conclusies uit beginnen te trekken. *** Wij namen prettig afscheid met het voornemen om elkaar opnieuw te zien. Die avond schreef ik een verhaal met mijn vrouw in de hoofdrol, dat zich afspeelde in mevrouw Hoffe's flat en dat ik op het Internet plaatste. Enkele weken later belde mevrouw Hoffe. Ze had weer die licht geamuseerde toon, en zij nodigde mij bij haar thuis uit om haar voeten te verzorgen. "Deze keer de complete beurt?" vroeg ik. "Dat is goed," zei zij, en ik hoorde weer dat beheerst guitige in haar stem. De volgende dag kwam er met de post een pakje met benodigdheden die mij eerst verbaasden maar bij nader inzien nieuwe perspectieven openden. *** Ik belde aan bij de hoofdingang, waar ze mij op afstand binnen liet zodat ik door kon lopen naar haar openstaande voordeur. Toen ik binnenkwam stond alles al klaar. Ze zat er op haar gemakje bij, haar voeten op een bankje en een drankje bij de hand. Ik kon weer niet nalaten te glimlachen; ze leek sprekend mijn vrouw. "U bent er klaar voor?" vroeg zij. Ik klopte op de zwarte kimono die ze mij had toegestuurd en die ik nu, volgens afspraak droeg. "Helemaal gereed voor uw wensen, mevrouw." *** Ik knielde voor haar voeten en nam een kleermakerszit aan. "Staat u mij toe?" vroeg ik. Ik nam haar voeten in mijn handen. De zijkant van de zool voelde tamelijk ruw. "Eerst maar eens een kleine schrobbeurt?" "Graag," zei zij. *** Terwijl ik met de vijl aan de slag was kwam mijn jongeheer tevoorschijn. Hij tuurde nieuwsgierig door de open gulp. Hij wilde er niets van missen, zeker toen ik haar teennagels stuk voor stuk begon bij te knippen. Net als ik was hij opnieuw gefascineerd door haar beweeglijke tenen. Mevrouw Hoffe lachte triomfantelijk, en terecht als u mij vat. Haar goddelijke voeten verdienden mijn bewondering, en de behandeling. Ze smeekten erom, en zij genoot er overigens zichtbaar van. *** Voorzichtig duwde ik de nagelriemen terug. "Hebt u al nagedacht over de kleur?" vroeg ik, terwijl ik de oude lak verwijderde. "Geeft u zelf eens een advies," zei zij. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen. "Mevrouw, uw tenen zijn onvergelijkelijk; het zou een misdaad zijn hen onder te soppen met een dekkende lak. Ik denk eerder aan een gekleurde vernis." Haar reactie verbaasde mij. "Zou u dan een roze doorzichtige lak kunnen doen over een lichte grondlaag?" vroeg zij. Ik prees haar goede smaak, al verbaasde ik mij over die dekkende grondlaag. Toen ik er iets van zei, lachte zij mysterieus en innemend. Ik besloot het gewoon te laten gebeuren. Over de wensen van een dame twist men niet. Met zorg, teen voor teen, bracht ik eerst een sneldrogende grondlaag en daarna de toplaag aan, terwijl mijn jongeheer elke beweging volgde, als een trouwe getuige. *** Ik wilde haar tenen in de droger brengen, maar zij zei: "Wacht." Ze schoof het bankje opzij en nam gedecideerd mijn jongeheer tussen haar voeten. Het zweet brak mij uit. Zij leidde de dans, terwijl ze het tempo geleidelijk verhoogde. Ik hijgde zwaar. "Uw man had een goed leven bij u," bracht ik uit. Glimlachend zei zij "Dank u," op het moment dat ik steunend klaar kwam. De spermadraden en -spatten zaten op haar gemanicuurde voeten. "Nu kunt u gaan drogen," zei zij. Mijn jongeheer trok zich inmiddels bescheiden terug. *** Haar druipende tenen bracht ik naar de droger. Toen drong het tot mij door wat zij eigenlijk wilde. De plaatsen die door het sperma waren afgedekt waren niet gehard. Voorzichtig maakte ik haar tenen schoon met een zachte lotion, zodat ik het vocht en de natte lak daaronder verwijderde. Op die plaatsen werd nu de lichte, contrasterende basislak zichtbaar. Ik bracht over de hele nagel een doorzichtige vernis aan, waarna ik nogmaals haar voeten in de droger bracht. *** Zij bewonderde het resultaat. "Dat mag gezien worden," zei ze. "Design! U bent net zo'n kunstenaar als mijn man." Ik glimlachte. "Maar u bent mijn muze." Zo ving zij dus het moment, zoals ze deed in haar verhalen. Ik vroeg haar, eerst in bedekte termen en daarna openlijk, of ze misschien geinspireerd werd door een bepaalde bron. "Zeker," zei zij, "u weet wel welke." Ik kon daar alleen met een lichte buiging op reageren, net als mijn jongeheer, die zich voor het moment bescheiden teruggetrokken had - met de wens om nog eens terug te komen, die ik beleefd aan mevrouw Hoffe overbracht. "Laat u maar weten wanneer het u uitkomt," zei zij. "We hebben nu een geschikt kanaal."