Big bad Wolf 2

(3 stemmen, 1862 lezers)

‘Mag ik je niet even aanraken?’ vraagt ze liefjes.

‘Alleen meisjes die naar me luisteren,’ antwoord de Wolf kortaf.

Rood balt haar vuistjes maar gedreven door haar nieuwsgierigheid pakt ze haar rode manteltje en spreid deze uit op de grond. Ze gaat erop zitten.  

De Wolf loopt naar haar toe.

 Met iedere stap die hij dichterbij haar zet buigt ze verder achterover. Uiteindelijk laat ze zich op haar rug vallen.

 ‘Goed zo,’ zegt de Wolf terwijl hij  boven haar hangt. ‘ En nu spreid je je benen’.

Rood beweegt haar knieën langzaam uit elkaar. Ze voelt de ogen van de Wolf over haar naakte, kwetsbare lichaam glijden.

Hij buigt en ruikt aan de binnenkant van haar rechter bovenbeen. Het kietelt en Rood moet moeite doen om haar been stil te houden. Ze giechelt als hij naar haar andere been gaat. 

De Wolf gromt laag.

Rood legt haar been zo plat mogelijk op grond. De haartjes op haar armen schieten omhoog en er schiet een tinteling in haar onderbuik.   

De Wolf vervolgd al snuivend over haar been zijn weg naar boven. Met een flinke haal likt hij haar tussen haar benen.  

Er ontsnapt een geluid uit haar mond en haar knieeen vouwen zich automatisch tegen elkaar.

 De Wolf schud langzaam zijn kop heen en weer.  Zijn klauwen vormen zich stevig over haar benen en duwen ze soepel naar hun gespreide positie. ‘Wees een braaf meisje’, zegt hij streng en om zijn woorden kracht bij te zetten duwt hij zijn scherpe nagels in haar huid.

Het doet niet echt pijn maar genoeg om zich gewonnen te geven. Met een diepe zucht ontspant ze haar lichaam en sluit haar ogen.

De Wolf duwt licht op haar benen terwijl hij naar voren leunt. Zijn neus wroet tussen haar benen en zijn tong duwt zich bij haar naar binnen.  

Haar ademhaling versnelt zich en haar lichaam begint te verlangen naar meer. Behoedzaam legt ze haar hand op zijn kop.  

De Wolf komt meteen overeind en gromt.

Rood schrikt maar de behoefte wordt onuitstaanbaar. ‘Alsjeblieft,’ fluistert ze.

Geamuseerd houdt de Wolf zijn kop even schuin. ‘Wat wil je dan meisje?’

En gaat een rilling door haar lichaam terwijl de klauwen van de Wolf haar benen loslaten en langzaam naar boven schrapen. Ze voelen ruw als schuurpapier maar warm op het meest zachtste en gevoeligste plekje van haar lichaam. Met een poot wrijft hij langzaam heen en weer.

Rood kreunt en krijgt het warm.

‘Zeg het me,’ klinkt de stem van de Wolf. 

De warmte stijgt naar haar hoofd. Hoe kan ze ooit durven zeggen dat ze de grote boze wolf wil.

Zijn klauwen verlaten haar lichaam en Rood opent haar ogen. ‘Meer,’ smeekt ze.

Met een nagel schuurt hij langs haar nek, langs haar borsten verder omlaag.

‘Wat meer?’ vraagt hij.

Haar lichaam begint te kronkelen. ‘Jou’, hijgt ze terwijl ze  wiebelt met haar heupen om te voorkomen dat zijn scherpe nagel naar het gevoelige plekje afdwaalt.

Met zijn klauwen pakt hij haar beide heupen vast en kijkt haar recht in haar ogen. ‘Wat. Wil. Je?’

Rood kreunt van ongenoegen.

‘Je krijgt het niet als je het niet tegen me zegt,’ zegt hij streng.

Ze sluit haar ogen weer neemt een flinke hap adem en stort de woorden uit. ‘Ik wil dat je me neemt’.

Nog voor ze zich kan doodschamen draait de Wolf haar met een ruk op haar buik. 

  Geschrokken van de ommezwaai duwt ze zichzelf omhoog maar zakt meteen weer naar de grond als de Wolf zich op haar drukt. Zijn warme harige lichaam voelt als een schild tegen de kou.

Haar kruis schreeuwt om een aanraking. Ze wil hem in zich voelen en duwt haar heupen omhoog.

De Wolf gromt van verlangen en duwt terug. Hij snuffelt in haar nek en pakt dan met zijn bek behoedzaam een stuk vel vast.

Er ontsnapt  een kleine kreet uit haar mond maar ze beseft snel dat het niet echt pijn doet en ontspant zich weer.

 Hij drukt tegen haar aan en ongeduldig kantelt ze haar heupen zodat hij vrij spel heeft.

Nog voor hij haar kan nemen klinkt er een schot.

 De Wolf krimpt van schrik in elkaar en laat haar meteen los. Zijn kop draait naar het geluid van voetstappen, krakende en brekende takken en een geweer dat geladen wordt.

 Er komt een laag geluid van frustratie uit zijn keel.  

Een vreemde man met een zaklamp loopt het veld op. Hij heeft zijn geweer klaar om te schieten.

 Als een bliksem schiet de Wolf van Rood af en verdwijnt het bos in. 

Rood kijkt verbaast om zich heen. Haar oververhitte lichaam daalt tot het vriespunt en ze rilt over haar hele lichaam.

Er klinkt weer een schot en daarna een vloek van de vreemde man. Hij struikelt bijna over Rood. Met zijn zaklamp schijnt hij op haar en lijkt verbaast haar daar op de grond te vinden. 

 Rood pakt al bibberend haar rode mantel vast en trekt deze strak tegen zich aan als ze rechtop gaat zitten. ‘W-wie…bent u?’ stottert ze ontzet.  

De verbazing op het gezicht van de man maakt plaats voor een boze rimpel in zijn voorhoofd. ‘Ik ben meneer de Jager, ’antwoordt hij ferm.  ‘En jij lijkt me een meisje dat niet haar moeder heeft geluisterd’.

De Jager wacht haar antwoordt niet af en schijnt met zijn zaklamp naar de bosjes waar de Wolf zojuist in verdween.

‘Trek onmiddellijk je kleren aan, dan breng ik je zo terug naar het dorp’.

Rood knikt beschaamt ookal weet ze dat hij dat niet kan zien. 

De Jager herlaad zijn geweer opnieuw en werpt met zijn zaklamp nog een blik op Rood.

‘Ik ben zo terug’. Hij verdwijnt de bosjes in.

Rood kleed zich snel aan. Wat zal ze doen? Het bos in rennen en hopen dat de Wolf haar vind? Met de Jager meegaan?

Ze hoort een schot en bukt automatisch naar de grond. De Jager schreeuwt iets maar ze kan het niet verstaan. Zou hij de Wolf te pakken hebben of heeft de Wolf hem?

Al snel hoort ze geritsel tussen de struiken. Rood komt overeind. Teleurgesteld ziet ze het licht van de zaklamp.

  De Jager vloekt als hij het veld weer op komt lopen. ‘Hij is weer ontsnapt’, zegt hij boos en loopt met flinke pas langs Rood. ‘Kom meisje, ik breng je snel naar huis.’ 

Rood blijft staan en kijkt verlangend naar het bos. Haar buik trekt zich samen en de spanning in haar lichaam is nog voelbaar. ‘Ik moet eigenlijk naar mijn grootmoeder,’ zegt ze zacht.

De Jager blijft staan en zucht geïrriteerd. ‘Dat zal je dan morgen moeten doen,’ Hij draait zich om en kijkt haar ongeduldig aan. Met zijn zaklamp schijnt hij op haar lichaam.

Tegelijkertijd zien ze allebei dat Rood haar jurk verkeerd heeft vastgeknoopt. Door een groot gat is een stuk van haar borst zichtbaar.  

‘Ik..euh..Ik kan je beter naar het dorp brengen,’ zegt de Jager ongemakkelijk.  ‘Je ouders zullen zich zorgen maken’.

Rood moet vechten tegen de glimlach die naar boven komt.  Argeloos maakt ze de onjuiste knoopjes los.  ‘Maar mijn grootmoeder is echt erg ziek en ik heb beloofd dat ik voor haar zou zorgen’. Rood kijkt weer naar de Jager die zijn blik niet van haar had afgewend.

 ‘Alstublieft meneer de Jager’, vraagt Rood lieflijk terwijl ze langzaam de knoopjes nu goed weer vast maakt.

‘Voorruit dan’ verzucht de Jager uiteindelijk. ‘Maar blijf dicht bij me. Dat beest zal niet ver weg zijn’.

 Hij zet hij zijn geweer tegen zich aan en loopt voor haar voorruit de bossen in.

Rood volgt hem met een sprintje.